Przyjaźń dziecięca - dlaczego warto ją pielęgnować?

Zdj. pixabay.com

Przyjaźń dziecięca

Przyjaźń jest to duchowa i emocjonalna więź dwóch lub większej ilości osób, z którymi łączą nas szczególne wartości. Jest ona oparta na wzajemnym zrozumieniu i doświadczeniu. Przyjaźń dzieci różni się od przyjaźni dorosłych. Kilkuletnie dzieci uznają za swojego przyjaciela osobę, z którą mogą spędzać czas, bawić się, obejrzeć bajki. Najlepiej jeśli jest to osoba z najbliższego otoczenia (kolega z bloku, domu obok) ktoś, z kim będzie miał możliwość częstego kontaktu.

W przedszkolu zawiązują się również bardzo zażyłe relacje między dziećmi - chcą one robić wszystko razem: bawią się wspólnie, rozmawiają, uczą, grają nawet chcą o tej samej porze przychodzić i wychodzić z przedszkola. Bywa tak, że jedno z przyjaciół zostaje odbierane z przedszkola w innej godzinie, co powoduje smutek, gdyż uważa, że nie ma się z kim bawić.

Inny aspekt przyjaźni przejawiają już dzieci w szkole. Wówczas przyjaciel nie jest potrzebny tylko do zabawy, lecz do wspólnej nauki, spędzania razem czasu, wspierania swoich zainteresowań, a więc pojawiają się wymagania wobec przyjaźni. Dzieci w wieku szkolnym podobnie jak przedszkolaki, chcą robić wszystko razem - być w jednej klasie, siedzieć razem w ławce, uczęszczać na te same zajęcia pozalekcyjne, uprawiać tę samą dyscyplinę sportu, nosić podobne ubrania. Cała rzecz polega na tym, aby wszystko robić wspólnie. Jeśli jedno z przyjaciół zacznie się interesować inną dyscypliną sportową, mieć inny ulubiony przedmiot, może mieć to tragiczne skutki dla ich przyjaźni, różnice mogą zniszczyć wielką przyjaźń.

Nie inaczej  sprawa wygląda w przypadku nastolatków. Młodzież swojego przyjaciela traktuje bardzo poważnie. Nastolatki uznają, że ich relacja przetrwa wszystko i będzie trwać na wieki. Również robią wszystko razem, nawet noszą takie same ciuchy czy fryzury. Czasami zdarza się tak, że mają podobne oceny w szkole, myślą „jesteśmy tacy sami, bo jesteśmy przyjaciółmi”, „ jesteśmy przyjaciółmi, bo jesteśmy tacy sami”. Jest to błędne koło, które nie raz, nie dwa drażni nas jako rodziców, lecz powstrzymajmy się od negatywnych opinii na temat przyjaźni dzieci. Może to tylko spowodować, że dzieci przestaną z nami rozmawiać, zwierzać się nam ze swoich problemów. Stracimy z nimi dobry kontakt, ponieważ nastolatkowie odczuwają bardzo silną i emocjonalną więź ze swoim przyjacielem.

Czego uczymy się poprzez przyjaźń?

Przyjaźń daje nam więcej niż się nam wydaje. Oprócz bliskiej nam osoby, z którą łączą nas pozytywne i poprawne relacje, otrzymujemy wiele cech potrzebnych do prawidłowego rozwoju.

Dziecko mając przyjaciela, uczy się współzawodnictwa, szacunku do drugiego człowieka, do innego poglądu na świat, wzmacnia umiejętności interpersonalne (nawiązywanie kontaktów z drugim człowiekiem, praca zespołowa, rozwiązywanie problemów, aktywne i uważne słuchanie, mowa ciała, adaptacja społeczna, zachowania asertywne). Przyjaciel, kształtuje osobowość i samoocenę dziecka, to właśnie on może podnieść wiarę we własne możliwości, nauczyć wykorzystywać swoje mocne strony.

Wspierajmy i pielęgnujmy dziecięcą przyjaźń, jest ona bardzo ważnym czynnikiem do prawidłowego rozwoju dziecka. Daje poczucie bycia kimś wyjątkowym, szanowanych, podziwianym, a przy tym dziecko uczy się wartości nadrzędnych i docenia je.

Autor: Pani Anna Radwańska, pedagog.